Guus is er elke dag wel. In haar atelier of gewoon in de winkel. Het is fascinerend om Guus aan het werk te zien. De vele gezichten die ze heeft. Jaloers ben ik op haar veelzijdigheid en creativiteit. En de verwondering roept vele vragen op. ‘Priegelwerk’, lacht ze, en ze schildert. Roodborstjes bijvoorbeeld. Zorgvuldig verzorgd, mooi, zacht, realistisch.
Maar Guus is de kameleon. ‘Raven zijn lijkenpikkers’ en ‘wolven schilder ik graag’ en ‘het mooiste is iets doen met je handen’…. Uitdagingen. Een vakantiehuis verbouwen in Frankrijk. Hoe groter de uitdaging, des te meer voldoening. Guus kan dat. Ze heeft veel aangepakt, projecten gedaan, en als het einde in zicht is, komt het spook de ‘verveling’ al is dat niet het gepaste woord, ‘dat moet ik niet gebruiken’.
Leegstand Oplossers Utrecht oftewel LOU, dat trok haar aan en liet haar niet meer los. En ik zou bijna zeggen dat het haar misschien wel de rust gaf waar ze misschien moeilijk aan kan wennen. Elke dag wandelt ze in de Soesterduinen. Een dag is altijd goed gevuld. Sjachie is ze van de regen, en het gevoel van altijd tegenwind. Staan voor je principes.
‘Je zou er bijna weer een auto van gaan kopen’, gromt ze. Guus is betrokken bij natuur en dat hoort bij haar. Net zoals de eenvoud en liefde van het zingen. Guus kan verdrinken in een pakje inpakken, maar zie haar net zo makkelijk een muur slopen in Normandië.
‘Mijn eigen bubbel zit me wel eens in de weg’. En daarom is er ’t LOU-vre. Het zet haar terug op aarde. Ze kan goed in haar ééntje, maar haar verblijf op de Van Weedestraat 97 verruimt haar blik. Soms schrikt ze. Maar het is wat het is. Voorlopig lijkt Guus het anker waarvoor ’t LOU-vre staat.
Ze haalt haar schouders op over geluk, dat is een lastig woord. ‘Gewoon’, zegt ze. Ze is klaar met het gesprek en ja, het was fijn, kort en bondig. De kameleon moet verder.
Peter Bake