Creatief ontmoeten en verbinden is een van de slogans van ’t LOU-vre Soest. Daarom horen de Seas Socks, de Wigglestep-sokken, gemaakt in de meest duurzame fabriek op sokkengebied, en de North Sea Farmer-sok, drie sokken voor de prijs van 2, gemaakt van een percentage zeewier opgevangen in de zee bij de windmolenparken, alle in de shop van ‘t LOU-vre.
Op de foto ben ik samen met mijn dochter Britt die 31 september bevallen is van een dochter, en mij zodoende tot het leger van de opa ’s van deze wereld doet behoren. Vandaag doe ik de aftrap voor een terugkerende blog waarin ‘t LOU-vre, zijn ondernemers, bezoekers, en alles er omheen centraal zal staan. Het is wat anders dan wat jullie gewend zijn misschien, maar hoop dat jullie het kunnen waarderen.
De Makers die het anders doen. Voor de mensen die geloven dat het ook anders moet
Toen Eric Roosen zweeg, was er een stilte. De stilte van laten bezinken. Een jonge Eric van ‘entertainer’ op een cruiseschip, van eigenwijs en toch naar Amerika gaan. En teruggaan omdat de familie riep, en toen, voor een groothandel van sokken te werken om vervolgens zelf die stap te maken, en waar hij tot inzicht kwam en dat de natuur sterker was en moest zijn, dat had hij als boerenzoon toch wel meegekregen, en werd er ook ingepompt door zijn vader.
Toen hij het kantoor verbouwde, ontwierp hij zijn eigen warmtepomp, zorgde voor extra verwarming door mos en groen op het dak van zijn ‘koepel kantoor’, en drinken we koffie in de door zon overgoten tuin. Het hart van het kantoor. De buitenlucht. Hij had bezorgd verteld over de productieketen. Trots over de stichting Healthy Seas, waarbij hij vertelde hoe de natuur de praktijk kan helpen. Hoe van visnetten een garen kan worden gemaakt, en te combineren over wat ie totaal beheerste ‘dé sok’.
Duurzaam was het en is het. Aan Britt vroeg hij of ze weleens op Tomorrowland was geweest en nee, dat was ze niet maar ze kende het. Wie kende het niet? Het plastic wat daar na dagen festival werd achtergelaten was hem een doorn in het oog. Hij nam contact op met de organisatie of hij het plastic mocht verzamelen en ja dat mocht. Hij beloofde dat ie er sokken en vlaggen van zou maken voor de volgende. En zo geschiedde het.
Hij lachte wat. Begreep dat ie een monoloog had afgestoken die ongeveer 2 uur had geduurd.
En zo werden Britt en ik gefascineerd door het credo ‘De makers die het anders doen. Voor de mensen die geloven dat het ook anders moet’.
En dat credo sluit precies aan bij ‘t LOU-vre.
Peter Bake